Moto Guzzi V 65 Lario
Mijn Lario
De balans na
acht maanden
Uit de Koerier 10 2001
In maart 2001 kocht ik voor het eerst sinds vele jaren weer een motor. Van te voren stond al vast dat het een Italiaan moest worden, bij voorkeur weer een Guzzi. Een bezoek aan de motorbeurs in Utrecht versterkte dat laatste gevoel. Na enig speuren in tijdschriften en op het internet vond ik een advertentie van een V65 Lario vergezeld van een plaatje. Eigenlijk was ik weer eens direct weg van een machine. Maar goed eerst eens rond kijken en zo mogelijk een proefrit maken. De dealer opgebeld en voor de daar opvolgende zaterdag een afspraak gemaakt. Zaterdag 24 maart was het zo ver. De Guzzi werd naar buiten gereden en daar stond ie in het zonnetje. Met enige problemen werd de motor aan de praat geholpen. Nauwelijks had ik het geluid gehoord of ik was verkocht. Klaar voor de proefrit met het angstzweet in mijn handen. Wist ik nog hoe het schakelen ging en wanneer wel en niet te remmen? En gadver, waren die rotondes vroeger ook zo moeilijk te nemen. Teruggekomen bij de motorzaak werd na enige discussie over de vraagprijs de koop gesloten.
Op 31 maart kon ik hem ophalen en met gezwinde spoed vertrokken naar Geldermalsen, niet te weten dat het "gezwinde" er heen snel vanaf zou zijn. Eenmaal thuis, vrouw achterop en een stukje rijden. Ik liet me al heel snel verleiden om een Kawasaki achterna te zitten. Als hij plat kan, kan ik platter ! Gelukkig riep mijn vrouw mij tot de orde. Maandagmiddag perfect weer en met zijn tweeën op weg. Zonder problemen arriveerden we in Nijmegen om de bekende Guzzi-dealer aldaar eens te bezoeken. Op de terugweg zou het misgaan. Tijdens het inhalen van een vrachtauto hield de motor in en viel de topsnelheid terug naar 85 kilometer. Met hang- en wurgwerk werd het huis gehaald, één illusie armer. De verkoper opgebeld en gevraagd wat het kon zijn. Van de antwoorden werd ik ook niet veel wijzer. Omdat de motor zonder garantie was gekocht resteerde er slechts een week inruilgarantie, er volgde een familieberaad. Uiteindelijk ja..., we houden 'm! De eerste fijne kilometers waren doorslaggevend geweest. Wisten wij veel dat familieberaad daarmee de komende maanden geregeld zou plaatsvonden.
Duidelijk was dat Nijmegen geen reële optie was, gelet op de topsnelheid. Gekozen werd daarom voor een dealer op redelijke rijafstand via binnenwegen. Daar heen gereden werd in ieder geval mijn vrees weggenomen dat we een vastloper hadden gehad. Alleen was nu het begin van het motorseizoen dus moesten wij enkele weken wachten voordat hij gerepareerd kon worden. Toen de machine eenmaal gerepareerd was resteerde ons een forse rekening. In feite was er van alles mis, remblokjes die finaal versleten waren, benzineslangen die op scheuren stonden, gebroken gaskabel en ga zo maar door. Het weekend daarop ging ik naar Italdag zonder dat er problemen waren, het benzineverbruik schommelde rond de 1 : 21. Zeshonderd kilometer later stond ik weer. Alleen met slippende koppeling kwam ik nog weg, twee dagen later deed hij helemaal niets meer. Motor werd opgehaald en gerepareerd! Een kapotgeslagen bougie en een slechte bougiekabel luidde het verhaal. Bougiekapjes waren bij de grote reparatie al vervangen, ook waren nieuwe bougies gemonteerd. Beide bougies vonkten toen ze ik controleerde, alleen was links koffiebruin en rechts zwart.
Omdat de kleur van de Lario niet beviel, hij was grijs, werd hij met de hand rood gespoten. Ondanks plamuren, schoonmaken etc. ging alles mis. Druipers bleven nagenoeg achterwege. Alleen de verf (een autolak op acrylbasis) bleek ondanks de blanke lak alles behalve stootvast. En of dat alles nog niet genoeg was bleek de kleur rood die ik gebruikte uit de handel genomen. Het wachten op de nieuwe stickers voor de tank duurde nagenoeg zes weken. De achterknipperlichten vielen uit elkaar. Ik vraag mij af wat de vorige eigenaar er mee uitgespookt heeft, volgens mij waren ze vastgelijmd, ook het achterlicht was namelijk voor een deel gelijmd. Via een andere Lario-rijder werd de ontbrekende spoiler verkregen. Bij de aanschaf ontbraken namelijk spoiler en lowers. Aanvankelijk vond ik dat niet erg later deed het ontbreken toch afbreuk aan het uiterlijk van de fiets.
De daaropvolgende duizend kilometer waren een zegen, alles bleef heel. Omdat op een vroegere motor ook kelken hadden gezeten, werd besloten de Lario hiermee uit te rusten. Het geluid klinkt immers zo mooi. Bij Lamers werden K&N filters geplaatst, dit omdat andere Guzzi-rijders het afgeraden hadden met open kelken te rijden. De motor werd perfect afgesteld, het geluid was magnifiek. Bij de proefrit ging het mis, weer een topsnelheid van rond de 80 kilometer. Zwalkend door Nijmegen en omstreken wist ik Lamers met een humeur als een donderbui weer te bereiken. Weer een zwarte bougie links en een koffiebruine rechts. Afstellen ging haast niet. Opnieuw bleek een gaskabel te zijn gebroken, dezelfde als die eerder was gerepareerd. Omdat de tweede ook bijna was overleden werden beide vervangen. Na de afstelling weer een perfect geluid. Ik ga op huis aan om prompt tot de ontdekking te komen dat de machine onderin wat meer deed. Tot twee keer toe trok ik de motor in een bocht nagenoeg onderuit.
Inmiddels had ik ook de lowers tweedehands
aangekocht. Gelukkig waren deze net als de spoiler al rood, daar hoefde ik
weinig aan te doen. Anders lag dit bij het Magni Australia zitje. Dit paste
natuurlijk voor geen meter, mijn vrouw schudde
dan ook haar hoofd toen ik het kocht. Thuis
werd gevraagd of ik wel goed bij mijn hoofd was. Met een hoop geplamuur en
gefrunnik met een figuurzaag werd het montagegereed gemaakt. Vervolgens
geplamuurd, rood gespoten en de blanke lak overheen. Het zag er netjes uit,
alleen bij het aanbrengen van de bekleding tikte ik met de ronde achterkant van
een schaar tegen het kontje aan en ja hoor, scherfje eraf. Dit probleem hebben
we opgelost met een tankpad in Italiaanse kleuren. Afspraak was dat de vrouw ook
mee kon rijden, dus de zaag in het frame zetten was uit den boze, anders paste
het originele zadel niet meer. Het enige wat ik aan het frame heb gedaan is van
de oren waarin het zadel geschoven wordt een reepje van 1 mm afgezaagd. Hierdoor
kon het zitje zonder problemen op het frame worden geschoven. Van plaatjes MDF
maakte ik een hulpframe middels schroeven vastgezet. In de praktijk blijkt dat
binnen tien minuten het kontje of het zadel bevestigd kunnen worden. Alleen moet
ik in de toekomst nog een mooie oplossing vinden voor de bevestiging van het
achterlicht en nummerbord.
Inmiddels denken we ook aan een polysterzitje voor twee personen.
Nadat de K&N filters waren geplaatst werd op de warmste dag van het jaar even op en neer gereden naar Sneek. De machine liep als een trein. Op de heenweg haalde ik in de polder een goede 190 kilometer op de teller, harder durfde ik niet. Het benzineverbruik was bij aankomst 1 : 22,3, op de terugweg met gemiddeld 120 zelfs 1 : 23,6.
Inmiddels zaten er weer zo'n duizend kilometers op, dus blijkbaar tijd voor problemen. Twee dagen nadat ik naar Sneek was geweest stond de accu leeg. Weliswaar kon hij nog worden opgeladen, maar was dermate oud dat hij toch op overlijden stond. Althans dat dachten we! Een nieuwe accu loste het probleem niet op, wel bleek er ergens kortsluiting te zijn. Suggesties op de mailinglist spraken van het contactslot. Dus stuurkuipje eraf en het dashbord open gesloopt. Eenmaal bij het contactslot aangekomen leek het erop dat een niet echt vastzittend kabeltje de boosdoener was. Kabels goed vastgedrukt en weg was de sluiting. Daarnaast met enig improviseren het licht gemaakt. Dat laatste viel ook geregeld uit! Uiteindelijk bleek een van de contactpuntjes in de schakelbox op het stuur weg te zijn gezakt. Toch was het probleem niet definitief opgelost. Tijdens het woon-werkverkeer begon de motor weer vreemd te doen, zoals niet willen starten of niet te willen stoppen. Nadat ik naar Breukelen was geweest voor het ritje op de 254 ging het echt mis. Na een tussenstop ging de Lario de schuur in. 's Avonds nog eens gekeken naar de teruglopende voltmeter en plotseling was een zacht rood knipperend lampje vergezeld van een knisperend geluid. Omdat de motor hier standaard niet mee is uitgerust was het vliegensvlug de sleutel uit het contactslot halen. De volgende morgen kuipje eraf gehaald, dashbord open en contactslot eruit. Niets te zien, alleen bij doormeten deed hij niets in de stand aan. Een vriend nam het contactslot mee om thuis open te maken en na te kijken.'s Avonds kwam hij langs, finaal weggesleten van binnen was de opmerking. Alleen was Lamers naar Mandello, dus wachten! Bij terugkomst nieuw contact besteld alleen dit zag er weer iets anders uit als het gaat om de aansluitpunten. Dus terug, wat bleek Guzzi had gemoderniseerd. Montage ging dus niet in een keer, maar goed met steun van mijn vriend lukte het en de Lario gaf weer acte de precense.
In de daarop volgende weken en kilometers ging het allemaal goed. Via Robers motoren bestelde ik een set beschermbeugels voor de cilinderkoppen die probleemloos pasten. Anders lag het bij een set aluminium voetsteunen. Voor de Lario weer eens niet te krijgen luidde het verhaal. Dus een set gekocht voor een Suzuki, maar die heeft een andere bevestiging. Met behulp van ringetjes gemonteerd, alleen na elke rit hingen de steuntje op half zeven, ik kon zelfs rechts niet meer remmen. De originele voetsteunen met rubber omkleedt zijn een stuk dikker dan het nieuwe steuntje. Inmiddels is het rechts iets anders bevestigt en hangt het niet. De steuntjes zijn als roodkleurig gekocht, volgens mijn eega lijkt het meer op paars en vloekt het met de rest van de motor.
Omdat de Lario bekend staat om zijn problemen met
de uitlaatkleppen besloot ik met zo 'n 26.000 kilometer op de teller deze
kleppen te laten vervangen. Dit bleek niet onnodig, alleen de zuigerveren waren
ook naar de filistijnen. Dus weer een forse rekening. Bij een rit naar Emmeloord
bleek het benzineverbruik 1 : 22,5 bij een gemiddelde snelheid van 125
kilometer.
Langzamerhand ga ik aan het eind van mijn verhaal komen. Inmiddels is er weer
een nieuw probleempje ontstaan. Volgens mij zijn beide schakeldozen op het stuur
en de rest van de bedrading aan hun pensioen toe. De startknop blijft hangen,
althans hij doet soms helemaal niets. Wat heen en weer rijden in een versnelling
geeft soms resultaat. Tijdens een tocht naar Venray blijf ik twee keer staan met
een motor die uiteindelijk alleen met een duwstart aanslaat. Het startrelais
lijkt in orde al zal ik toch maar een nieuwe monteren. De schakelbox met de
startknop weer eens opengemaakt en het koperen contactplaatje wat gebogen. Lijkt
te helpen al doet hij het nog een enkele keer afweten.
Nu op zondagavond 4 november zit ik mijn relaas achter de computer uit te werken. Vanmiddag heb ik het zitje eraf gehaald en het originele zadel teruggeplaatst. Het stuurkuipje is er af. Zit te wachten op een telefoontje dat de stalen remleidingen binnen zijn. De volgende stap is dan nog een paar honderd kilometer rijden waarna de Lario terug kan voor het aantrekken van de koppen, het stellen van kleppen en het plaatsen van de modificatie voor de kruiskoppeling. Het e-mail-verkeer met een Duitse dealer voor een mooi voorspatbord inclusief stabilisator heeft nog geen resultaat opgeleverd.
Alles op een rijtje gezet qua kosten afgerond op hele getallen.
Aankoop f 4.000,-
Reparaties f 3.100,- (incl.
K& N filters, contactslot, accu etc.)
Verf
f 250,-
(incl. polyestermatjes etc.)
Zitje f
275- (incl.
bekledingsmateriaal)
Voetsteunen f 100,-
Cilinderbeugels f 100,-
Stickers f 100,-
Totaal ƒ 7.625,-
En nog niet klaar! Modificaties en remleidingen zullen nog eens zo'n achthonderd gulden gaan kosten. Over het spatbord en stabilisator maar te zwijgen.
Als je alles van te voren weet had ik de Lario niet gekocht maar goed. Het is een fiets met karakter, als ie rijdt dan als een speer, tenminste als ie zin heeft. Het klinkt gek soms krijgen we het idee dat ie leeft. Als ik echt in mijn slappe was zou zitten dan ging de bedrading er geheel uit en werd het frame naar wens aangepast. Monoshockfreempje? Maar goed, eerst maar eens rijplezier opdoen en hopen dat alles heel blijft..
Stand van zaken op 7-3-2 :
"De stalen remleidingen zijn nu ook gemonteerd, er zit een ander
voorspatbord op, bedoeld voor een Le Mans sportieve uitvoering, andere
knipperlichten achter en een streetfighterachterlicht, het laatste ter
compensatie van het oude wat ergens ter hoogte van Delft afbrak. De cilinderkoppen
worden nu beschermd door valbeugels en de aanpassing voor de kruiskoppeling
zoals bij Lamers wordt gedaan, is nu uitgevoerd. Oh ja er zitten aluminium
stepjes op, bestemd voor een Suzuki maar met enig kunst- en vliegwerk. In de
toekomst wellicht andere uitlaten, maar dan wordt de machine definitief
omgebouwd tot een solomachine."
Tekst Ron van Maanen
Database