Moto Guzzi 850 California

Testrit uit 'Motor-E-Motion' maart 2000

De Moto Guzzi V 850 California

Onder druk van de markt groeide de V7 van 704 cc naar 757 cc. De zo ontstane V 7 Special was nog niet genoeg voor -met name de Amerikaanse- motorrijders. In Mandello werd de boor nog eens door de cilinders gehaald. Met een nieuwe jas aan en met mooie sigaarvormige dempers stond de V850GT klaar voor alle motorrijders die voor massa en koppel gingen. Speciaal voor de Amerikaanse markt kreeg de massieve toerfiets verchroomde spatborden, een kruiwagen vol verchroomde rekjes en valbeugels en een - met een knipoog naar de grote Amerikanen- een zwartwitte buddy met het model van een heel stevig zadel.

Lomp maar mooi

Op een of andere manier slagen Italianen er vaak in om op een subtiele wijze toch iets moois te maken. De V850GT was -en is- niet mooi op de gelikte designers manier die tegenwoordig zoveel dingen net over de top stileert. De California daarentegen is duidelijk geënt op 'The American Way of Life'. Toch is grote V-twin integer gebleven voor wat betreft de uitstraling en mooi op de manier van dingen die liefdevol en ambachtelijk in elkaar zijn gezet. Later zou deze filosofie vallen onder het "Form Follows Function" met "een Scheutje Marketing"principe. Dat is een aardige omschrijving. Bij die insteek ontbreekt echter de belangrijkste component: de liefde van een vakman voor zijn ambacht. De zuiverheid die daar in het beste geval uit kan voort vloeien is nog door geen enkele designstudie benaderd. CAD-CAM ontwerp geeft perfectie, maar slechts een beperkte emotionele lading. Let wel; zelfs dat kan nog veranderen. Het Millennium is nog jong.

Excursie om de motor

De California staat in al zijn eerlijkheid te kijk. In vergelijk met hedendaagse toermastodonten ziet de motor eruit als de meeloop-auto van de familie Flintstone. De hele structuur van de machine is te zien. Overal zijn rondingen en gebogen lijnen. De benzinetank is rondom zo gewelfd, dat toeschouwers met het hart op de juiste plaats de neiging krijgen hem te aaien Alleen de zijdeksels zijn rechtlijnig. Maar dat is eerder vertederend dan storend. De bijna organische vormgeving laat weinig ruimte over voor fantasie of onduidelijkheid. Naar gelang de kijker meer of minder technisch inzicht heeft is de motor in al zijn functies te doorgronden door er alleen maar naar te kijken. Deze zwarte V850 heeft buiten zijn machinekamer-achtige uitstraling ook nog de glans van een cadeau dat net uit zijn doos komt. Deze motor is recentelijk herbouwd met gebruikmaking van zoveel mogelijk nieuwe componenten. Bij een Guzzi horen daar ook een vers stel cilinders bij. De cilinders zijn hardverchroomd. Als de zaak versleten is, dan kunnen de potten naar Ferroseal gebracht worden of kunnen er gewoon nieuwe worden aangeschaft. De zichtdelen die herboren zijn dragen nu een laklaag die zo diep glanst dat de toeschouwer zijn arm er tot aan de elleboog in kan laten verzinken. In vergelijking met deze nieuwe, rijke laklaag was de originele lak -die naar Italiaanse begrippen toch best netjes was- als een colbertje uit de ramsch van het confectiemagazijn. Voor en achter glimmen de aluminium hoogschouder velgen ingetogen. De klepdeksels spiegelen mat in het voorzichtige voorjaarslicht en het lichtmetaal van het blok en cardan is schoon met net de juiste graad van werkzaamheid. Deze motor is niet overgerestaureerd. Ondanks alle glans blijft hij authentiek. Dat geeft een uitstraling die rijker is dan die van een in hoogwaardige kunststoffen gehulde hypersportsbike.

De werkplek nader bekeken.

In 1972 was de V850 een daadwerkelijk grote motor. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw lijkt dat -in vergelijking met de motoren die we nu als groot ervaren- relatief. De V850 California is qua maatvoering bijzonder goed afgestemd op Hollanders op Ware Grootte. Wanneer er op de ruime buddy is plaatsgenomen, is het duidelijk merkbaar dat de vulling tussen de dijen beduidend breder is dan de stang van een mountainbike. Toch voelt het geheel absoluut niet bedreigend aan. Op de plaatsen waar handen, voeten en billen zich het meest op hun gemak voelen, daar zitten als toevallig de handvatten, treeplanken en de comfortabele buddy. Met een berijderlengte tussen de 180 en de 190 cm is de zwarte schoonheid -de kreet 'Black Beauty'ligt te duidelijk voor de hand- als maatwerk. De zithouding is daarbij ontspannen maar niet zo passief als bij die nog dikkere Amerikaanse V-twins. Door de afstand tot het balhoofd en de daaruit volgende 'diepte' van het stuur heeft de trotse eigenaar wel een beetje de sensatie aan een helmstok te zitten. Tussen het verre voorwiel en de punt van de buddy welft zich een stalen landschap dat alleen maar als 'sensueel' beschreven kan worden. De tellerunit is in een brok aluminium ondergebracht.

Brug aan machinekamer

Guzzi's zijn kickstarterloos. Vanaf het begin af aan. Het ligt nu te zeer voor de hand om slimme opmerkingen over Italianen en elektrische componenten te gaan maken. Daar zijn ze je mee voor geweest in Mandello. De startmotor en de dradenwinkel daaromheen komen van Bosch. De Duitse hulpmotor sjort het blok energiek rond. De motor pakt op en begint na een paar haperingen direct mooi rond te lopen. Het aanslingeren van de motor ging gepaard met een geschud als van de kop van een Buldog die nog een keer verveelt controleert of de kat van de buren nu definitief tot rust is gekomen. Pas op! Wij maken geen grapjes! Wij kennen de Buldog in kwestie. Op nullast draait de motor met een toerental dat bij de oude Harley Shovelheads de lagers uit de big-ends schudde. Dat V-twin verhaal kan niet te ver doorgevoerd worden. De Guzzi klinkt bijvoorbeeld al heel anders. Het concept verschilt dan ook daadwerkelijk. Ons vergelijk was dan ook niet eerlijk. Maar wel begrijpelijk. De grote Guzzi moest in de States immers concurreren met...... jawel!

Deze Guzzi wordt inmiddels 'warm' verklaard. Bij deze klassieker in hart en zuigers is er geen sprake van nauwe oliepassages naar handenvol kleppen en bovenliggende nokkenassen. Als de motor oppakt, dan mag hij rijden.

Op weg met de V850 California

Schakelen met de wat vroegere cardan motoren. Daarover is al veel geschreven. Versnellingsbakken zijn eigenlijk niet gemaakt om over te schrijven. Ze moeten gewoon hun werk doen. De bak van de Guzzi doet zijn werk goed. Wanneer je hem zijn tijd gunt. Rustig wat teen- of hakdruk opbouwen. Koppeling in. "KLAK". Volgende versnelling. Hier is duidelijkheid troef. Reageren op het gashandel, dat geeft ook even een moment van onthaasting bij het op gang komen van het beest. De kantelneiging naar rechts is duidelijk voelbaar. Deze motorfiets is een volbloed toerfiets. Dat gebrek aan initieel temperament houdt niet in dat de Guzzi een hobbelpaard voor de tragen van geest is. In het toenmalige weekblad Motor was de redactie verbijsterd. Deze motorfiets was de eerste in serie geproduceerde gemotoriseerde tweewieler die zoveel koppel leverde dat er zwarte strepen mee getrokken konden worden. Niet door eerst de motor 'op te winden' om vervolgens de koppeling los te laten. De Guzzi produceerde een beschaafd rubbergehuil als het gas er gewoon bot werd opgezet. Degene die nu kritische geluiden maakt over de bandjes van vroeger, die wint op punten maar laat zien dat hij het historisch perspectief echt mist. Dat dampende nieuws werd onderstreept door een zwart wit foto op het soort krantenpapier waarop het blad werd gedrukt. De foto toonde eenV850GT die van de camera wegreed. Tussen de onderkant van de achterband en tot op een paar meter van de fotograaf stond er een voorzichtige zwarte streep op het wegdek. In die tijd logen foto's nog niet. In het verhaal stond ook een koppelkrommegrafiek. De reputatie van de Guzzi was in één streep gevestigd. Een vers gerestaureerde Moto Guzzi mag natuurlijk geen strepen trekken. Toch valt het allemaal reuze mee. De inertie van het zware vliegwiel wordt overwonnen en de Guz' gaat met forse schreden vooruit. Vanuit het voor onder klinkt het getikker van de kleppen. De inlaatkant beademt hoorbaar de verbrandingsruimten Het geroffel van de forse, sigaarvormige uitlaten is prettig merkbaar maar niet storend voor ritten korter dan 1000 kilometer. Deze motor is een reismachine. Reizen in Italië houdt ook in dat er bochten genomen moeten worden. In de States is dat anders. Daar is een recht stuk weg toch al gauw een halve middag lang. Moto Guzzi daarentegen, heeft op dat gebied een reputatie op te houden. Als er een bocht in zicht komt is het vaak al genoeg om het gas los te laten. De motor remt op de twee potten van cilinders. Soms moet je toch eerst even in de gewone ankers. Ondanks het feit dat de remmen nadrukkelijk bediend wensen te worden doen ze hun werk naar behoren. Natuurlijk is de voorrem met zijn twee oplopende schoenen een gedateerde trommelrem. Bij herhaaldelijk stevig remmen ontstaat het ook al bijna achterhaalde begrip 'lading' (Engels: to fade = verdwijnen, vervagen). De rem houdt dus op met remmen. Dat kan reuze hinderlijk zijn, maar de V-twin heeft nog altijd redelijke thermische reserves in de trommels. Zijn Alpine achtergrond zal daar zeker debet aan zijn. De tamelijk lange Guzzi neemt de bochten onverstoorbaar. De stijfheid van het frame voldoet aan de eisen die er menselijkerwijs aan gesteld kunnen worden. De Italiaans stugge vering zorgt er natuurlijk voor dat de wisselingen in de rijwielgeometrie verregaand beperkt blijven. Dat helpt ook. Die vering zorgt door zijn stugheid voor een zekere bokkerigheid in de rit. Dat valt alleen maar op omdat moderne motoren zoveel beter zijn. Naar gelang de motor losser komt, toen we wegreden werd het kilometrage nog met twee cijfers geschreven, voelt hij Italiaanser aan. Het heeft er natuurlijk ook mee te maken dat motor en berijder elkaar beter beginnen aan te voelen. Op de dikke Guzzi voelt de berijder zich op een welhaast Amerikaanse wijze een superieure verkeersdeelnemer. Dat is objectief gezien natuurlijk waanzin. Maar wat voor Rolls Royces, Bugattis, de dikste Mercedessen met groot licht op en Harleys geldt, geldt ook voor deze overduidelijk gedateerde motor. Op een of andere manier stralen motor en berijder die superieure autoriteit uit die zo beslissend kan zijn in de oorlog die 'Dagelijks Verkeer' heet. Medeverkeersdeel nemers die doorgaans eerder van een wapenvergunning dan van een rijbewijs lijken te zijn voorzien gedragen zich keurig. De Guzzi overtuigt. Als je er maar op zit als een Pruisisch officier op zijn ros. Zitten op die manier is makkelijk op deze motor. Er is een windscherm met de afmetingen van en schutting om een naturistenterrein gemonteerd. Als berijder zit je dus altijd uit de wind en bij het raam. Hoe mooi en comfortabel dat ook klinkt, er zijn nadelen aan een etalageruit op een voorvork. Ten eerste genereren al die vierkante meters perspex een beduidende hoeveelheid tegenwind. Vanuit de optiek van Netelenbos is dat niet laakbaar, maar het doet afbreuk aan de levendigheid van het geheel. Bovendien geeft het scherm duidelijk reacties op de voorvork. Zeker wanneer het zoals op onze testrit stormt, dan heb je toch een beetje het gevoel dat er een soort onduidelijke competitie aan de gang is waarin de wind en de bestuurder er om strijden welke kant het geheel op gaat. Dat extra werk weegt niet op tegen de geboden luwte. Speelse geesten moeten een nuttiger gebruik van het scherm kunnen bedenken. Mogelijk kan ermee gesurfd worden. In alle emotie was nog niet gemeld dat Motor-E-Motion deze zwarte parel in Lochem vond. Bij McMotor. Een motorzaak zoals eigenlijk alleen veertigplussers die zich herinneren. Om te bewijzen dat de jeugd nog niet hopeloos verloren is, zijn eigenaar en mede- werker nog van een beduidend recenter bouwjaar dan de eerder genoemde veertigplussers. Dat geeft hoop voor de toekomst. Nadampend staat de V850 in de milde grauwheid. Voor ƒ 12.500,- mag de twin naar een nieuw baasje. De enige kanttekening daarbij is, dat het McMotorteam wel unaniem moet vinden dat de aspirant eigenaar de adoptie waardig is. In Lochem wordt natuurlijk ook gewoon aan de centjes gedacht, maar een motorfiets verkopen aan iemand die hem uit onzuiver overwegingen wil hebben, dat gebeurt natuurlijk niet. Dan kan je alles wel aan iedereen verkopen! Daar verdien je alleen maar mee. Dat schiet niet op! Met enig voorbehoud vinden we dezelfde betrokkenheid bij de ploeg van Teo Lamers. Het zal met het merk te maken hebben. Motor-E-Motion is op gepaste wijze onder de indruk van deze doordachte marketing strategie. Een aftastende poging om niets te hoeven te betalen omdat de motor nu eenmaal geen beter huis dan het onze kan vinden loopt op niets uit. Lochemse Principes wegen zwaar, maar Lochemse nuchterheid geeft helaas de doorslag. De Guzzi is dus nog te koop.

Dolf Peeters

Met dank aan HMI, voor het beschikbaar stellen van deze en andere informatie